1زمینه و هدف: تمرینات ورزشی به عنوان یک راهکار عملی نقش مهمی در افزایش آدروپین، آدیپولین و کاهش مقاومت به انسولین و پیشگیری از عوارض اضافه وزن دارند. لذا مطالعه حاضر باهدف تعیین اثر تمرینات ورزشی بر آدروپین، آدیپولین و شاخص های مقاومت به انسولین در زنان بزرگسال دارای اضافه وزن و چاق انجام شد. روش­ ها: جستجوی سیستماتیک مقالات انگلیسی و فارسی منتشرشده از پایگاه های اطلاعاتیPubMed، Web of Science، Scopus، Sid و Magiran تا ژوئن سال 2024 انجام شد. تفاوت میانگین و فاصله اطمینان 95% (CI) با استفاده از مدل اثر تصادفی محاسبه شد. ناهمگونی با استفاده از آزمون (I2) و سوگیری انتشار با تحلیل بصری فونل پلات و آزمون Egger بررسی شدند. نتایج: درمجموع 9 مطالعه (با 10 مداخله) و 208 آزمودنی زن بزرگسال دارای اضافه وزن و چاق فراتحلیل شدند. نتایج نشان داد که تمرینات ورزشی سبب افزایش غیر معنادار آدروپین ]P=0/139 ،(0/534- الی 3/820) 0/378-= [WMD، آدیپولین]0/573P=،(8/034- الی 14/674) 3/320= [WMD و کاهش غیرمعنادار گلوکز ]P=0/005 ،(12/291- الی 2/153-) 7/222-= [WMD ، انسولین ]0/154P=،(3/178- الی 0/503) 1/337-= [WMD و مقاومت به انسولین ]0/254P=،(0/181- الی 0/048) 0/067-= [WMD نسبت به گروه کنترل در زنان بزرگسال دارای اضافه وزن و چاق شد. نتیجه­ گیری: نتایج فراتحلیل نشان داد که تمرینات ورزشی سبب تغییر معنادار بر آدروپین، آدیپولین و شاخص های مقاومت به انسولین در زنان بزرگسال دارای اضافه وزن و چاق نشد. تمرینات ورزشی نسبت به گروه کنترل اثر بهتری بر بهبود آدروپین، آدیپولین و شاخص های مقاومت به انسولین ندارد.

هدف: آیا تمرین رومبرگ می تواند خطر زمین خوردن را کاهش دهد؟این روش دو موقعیت مهم یعنی حفظ بالانس در شرایط کاهش سطح اتکا و کاهش اطلاعات بینایی که دو عامل مهم زمین خوردن سالمندان هستند را هدف قرار داده است و بطور وسیعی توسط دیگر محققان به عنوان یک روش ارزیابی بالانس بکار رفته است اما بعنوان روش درمان استفاده نشده است.روش بررسی: این تحقیق به روش RCT انجام شده است. 70 نفر از سالمندانی که دارای سن 65 سال یا بیشتر بوده و در شش ماه گذشته دو بار یا بیشتر زمین خورده باشند انتخاب شده و سپس آنها را به صورت تصادفی به دو گروه شاهد و مداخله تقسیم نمودیم. سپس گروه مداخله به مدت سه ماه یک روز در میان، هر روز به مدت 45 دقیقه تمرین رومبرگ داده شدند و پس از اتمام دوره سه ماهه هر دو گروه به مدت 6 ماه از نظر تعداد زمین خوردن، میزان و شدت عوارض و شکستگی تحت نظر قرار گرفتند.یافته ها: در تعداد زمین خوردن، در افرادی که پیگیری کامل شدند، بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد (90.0=p-value). درصد افرادی که زمین خوردند نیز تفاوت معناداری بین دو گروه شاهد و مداخله نشان نداد (%52.4 در مقابل 87.0=p-value %50). در بررسی ارتباط میزان اثربخشی تمرینات با سن، نتایج بدست آمده ارتباط معناداری را نشان ندادند. (%12=power، 46.0=p-value) در آنالیز Univariate analysis of variance انجام شده، تعداد داروهای مصرفی سالمندان، با میزان اثربخشی تمرینات در کاهش سقوط، ارتباط معناداری داشت. (046.0=p-value). نتیجه گیری: اگرچه تستهای آماری نتوانستند تفاوت معناداری را نشان دهند، این ناتوانی را میتوان ناشی از کم بودن قدرت این مطالعه (power) برای پیدا کردن این ارتباط دانست، لذا برای دستیابی به نتیجه قطعی تر در این باره، به مطالعاتی با حجم نمونه بیشتر نیاز است. از طرفی سقوط، وابسته به چندین عامل است، کارآزماییهای بالینی اخیر ثابت کرده است که دخالت های چند منظوره، بهترین نتیجه را در کاهش سقوط نشان می دهد.

1پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی کاربرد گیمیفیکیشن در آموزش و توسعه منابع انسانی کارکنان بخش تعمیر و نگهداری اطفا حریق بازار بزرگ ایرانمال به روش شبه تجربی با استفاده از طرح پس آزمون با گروه کنترل صورت گرفت. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه کارکنان تیم تعمیر و نگهداری اطفا حریق بازار بزرگ ایرانمال به تعداد 24 نفر بود که به روش تمام شماری به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (12 نفر) و کنترل (12 نفر) جای داده شدند. آموزش موقعیت یابی کد جعبه های اطفا حریق در گروه تجربی به روش گیمیفای شده و در گروه کنترل به روش معمول انجام شد. در انتهای دوره آموزشی عملکرد گروه تجربی و گروه کنترل با پس آزمون متشکل از 20 سوال سنجیده شد و  نظرات اعضای گروه تجربی در خصوص دوره گیمیفای شده از طریق اجرای پرسشنامه رضایت سنجی 18 گویه ای (متشکل از پنج بعد سهولت ادراک شده، سودمندی ادراک شده، نگرش، مهارت و تعامل) گردآوری شد. نتایج آزمون عملکرد و پرسشنامه میزان پذیرش گیمیفیکیشن با استفاده از آزمون های توصیفی و استنباطی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از آزمون های توصیفی و همچنین آزمون استنباطی یومن ویتنی مربوط به پس آزمون نشان داد که نمره عملکرد گروه تجربی بالاتر از گروه کنترل بوده است. یافته های توصیفی حاصل از پرسشنامه میزان پذیرش نیز نشان داد که مشارکت کنندگان در دوره آموزشی از اجرای دوره به شیوه گیمیفای شده در تمامی ابعاد پنجگانه رضایت نسبتا بالایی داشته اند.

زمینه و هدف: فعالیت ورزشی به عنوان یک راهکار عملی نقش مهمی در افزایش سطوح پروتئین سیرتوئین 1 و بهبود پروفایل لیپیدی و پیشگیری از عوارض اضافه وزن و چاقی دارد. لذا هدف مطالعه حاضر، اثر تمرینات ورزشی بر سطوح پروتئین سیرتوئین 1 و پروفایل لیپیدی در بزرگسالان با و بدون بیماری مزمن بود. روش تحقیق: در مطالعه فراتحلیل حاضر جستجوی سیستماتیک مقالات انگلیسی و فارسی منتشر شده از پایگاه های اطلاعاتیPubMed، Web of Science، Scopus، SID و Magiran تا سپتامبر سال 2024 انجام شد. تفاوت میانگین وزنی و فاصله اطمینان 95% (CI) با استفاده از مدل اثر تصادفی محاسبه شد. ناهمگونی با استفاده از آزمون (I2) و سوگیری انتشار با تحلیل بصری فونل پلات و آزمون Egger بررسی شدند. یافته ها: در مجموع 13 مطالعه (با 15 مداخله) و 398 آزمودنی بزرگسال با و بدون بیماری مزمن فراتحلیل شدند. نتایج نشان داد که تمرینات ورزشی سبب افزایش معنادار سیرتوئین1 P=0/001، (1/103 الی 1/856) 1/479 =[WMD و HDL ]P=0/001، (5/166 الی 14/603) 9/884 = [WMDنسبت به گروه شاهد شد، اما تمرینات ورزشی سبب کاهش معنادار TC ]0/001P=، (020/057-الی 8/085-) 14/071-= [WMD، TG ]P=0/0 01=، (24/058-الی 15/175-) 19/616-= [WMDو LDL ]P=0/0 01=، (21/911-الی 9/361-) 15/636-= [WMDنسبت به گروه شاهد در بزرگسالان با و بدون بیماری مزمن شد. نتیجه گیری: نتایج فراتحلیل حاضر نشان داد که تمرینات ورزشی تأثیر مثبتی بر سطوح سیرتوئین 1 و شاخص های پروفایل لیپیدی در بزرگسالان با و بدون بیماری مزمن دارد.

سندروم حاد تنفسی جدید یعنی کروناویروس-دو (SARS-CoV2)، ایجادکننده بیماری کووید 19 (COVID-19) به عنوان یک بیماری همه گیر تهدیدکننده جوامع بشری از جنبه های متفاوت است. به نظر می رسد درحال حاضر، راهبرد اصلی مدیریت کروناویروس پیشگیری از ابتلا به آن است. فعالیت های ورزشی با شدت متوسط علاوه بر ارتقای آمادگی جسمانی، باعث تقویت پاسخ های سیستم ایمنی سلولی و هومورال به ویژه در افراد با ضعف سیستم ایمنی درمعرض خطر عوارض کروناویروس مانند افراد مسن، افراد چاق و دارای بیماری های مزمن می شوند؛ بنابراین، انجام دادن فعالیت های ورزشی به صورت منظم در طول عمر می تواند راهبردی موثر برای پیشگیری از بیماری ویروسی مانند کووید-19 باشد. ازطرفی، قرنطینه خانگی و استفاده نکردن از اماکن ورزشی عمومی باعث کاهش میزان آمادگی جسمانی، اختلال در ریتم شبانه روزی، اختلال در خواب، افسردگی، افزایش رفتارهای بی تحرکانه و برهم خوردن تعادل انرژی دریافتی و مصرفی می شوند که تمامی این موارد با ضعف سیستم ایمنی و خطر عوارض شدیدتر حاصل از بیماری کووید 19 همراه اند. فعالیت بدنی با شدت متوسط در خانه در زمان شیوع این بیماری می تواند راهبردی موثر در مقابله با این عوارض باشد. همچنین، فعالیت بدنی با شدت متوسط به صورت مستقیم از طریق تقویت سیستم ایمنی، ارتقای دفاع آنتی اکسیدانتی و تقویت پاسخ های ضدالتهابی و نیز به صورت غیرمستقیم از طریق کاهش اضطراب، بهبود خلق وخو، تعدیل نیم رخ چربی و حساسیت انسولینی، در ارتقای سیستم ایمنی و مقابله با عوارض کروناویروس موثر است.